W kręgu Wieniawskiego. Edward Wolff

Utwory fortepianowe EDWARDA WOLFFA są bardzo słabo znane, nawet specjalistom i znawcom epoki. Nie zostały nigdy nagrane i rzadko pojawiają się w programach koncertowych. Postać tego pianisty i kompozytora nie była mi jednak całkiem obca. Wielokrotnie wraz z moim mężem Piotrem Janowskim wykonywaliśmy utwory Henryka Wieniawskiego, a w biografii słynnego skrzypka często przecież pojawia się nazwisko jego wuja Edwarda. Jednakże dopiero zapoznając się blisko z kompozycjami Wolffa, mogłam w pełni docenić ich wartość artystyczną.

Z wielu uprawianych przez niego gatunków wybrałam te, które są charakterystyczne dla twórczości obu kompozytorów – Henryka Wieniawskiego i Edwarda Wolffa. Są to polonezy, mazurki i chansons polonaises, czyli utwory odwołujące się do polskiej tradycji. Wspólne inspiracje nie wpłynęły jednak na podobieństwo języka muzycznego, w utworach tych nie widać wzajemnych nawiązań czy zapożyczeń stylistycznych. Obaj artyści ukazują w nich swój własny, wysoce oryginalny styl. Do powyższego zestawu kompozycji dołączyłam też utwory salonowe oraz dwa dzieła dedykowane Chopinowi, aby w ten sposób dać pełniejszy obraz spuścizny twórczej Wolffa.

Od strony wykonawczej utwory Wolffa są bardzo wymagające, zwłaszcza pod względem technicznym. Kompozytor wykorzystuje w nich wszystkie środki romantycznej wirtuozerii. Nawet urocze, pełne sentymentalizmu miniatury salonowe, nie są pozbawione trudności technicznych. W niektórych utworach widać wyraźne ślady fascynacji Chopinem, ale jednocześnie odnajdujemy w nich rozwiązania kompozytorskie, które są całkowicie indywidualne i innowacyjne. Muzyka fortepianowa Wolffa ze wszech miar zasługuje na przywrócenie jej należnego miejsca w repertuarze koncertowym.

Joanna Maklakiewicz